Sanne spreekt zich uit, deel 1

Hallo lezers

Ik ben Sanne, 48 jaar en ik woon samen met mijn zoons van 18 en 24 in Amsterdam-Noord. Ik heb al 6 jaar een relatie en mijn vriend is veel bij ons thuis en draait volledig mee in het gezin.

Armoede en rompslomp

Al jaren zit ik in de Klankbordgroep (oude naam) en het Gezinspanel (nieuwe naam) van FNO. Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van armoede en alle rompslomp die daarbij komt kijken en daarnaast ben ik professioneel zorgverlener. Ik werk namelijk als Praktijk Ondersteuner Huisarts (POH) op de gebieden somatiek en ouderen. Dit vind ik een heel leuke baan, die door de combinatie van deze twee gebieden ook heel afwisselend is. Ik werk drie dagen in de week en voor de overige uren ben ik afgekeurd. Ondanks dat ik best goed verdien, val ik onder de groep werkende armen.

Niet de moeite waard

16 jaar geleden was ik ernstig ziek en heb ik een lang traject gevolgd om weer beter te worden. Ik ben toen volledig afgekeurd, maar ik was pas 32 en wilde niet de rest van mijn werkzame jaren thuis zitten. Ik wist dat ik me daar niet beter door zou gaan voelen. Helaas vond het UWV het niet de moeite waard mij om te laten scholen. Ik was en bleef afgekeurd en omscholen zou geld kosten.

Stress en geldzorgen

Doordat ik jaar na jaar dezelfde vraag bleef stellen, was er, nu zeven jaar geleden, eindelijk iemand die naar mij wilde luisteren. Ik kreeg mijn opleiding vergoed, maar ze hadden er niet bij verteld dat dan mijn percentage arbeidsongeschiktheid veranderde. Mijn WIA-uitkering daalde met maar liefst zeventig procent. Hierdoor heb ik de opleiding met veel stress en geldzorgen moeten doorlopen. Ik heb geld moeten lenen, niet voor de opleidingskosten, maar om de rekeningen te kunnen blijven betalen.

Veelvoud aan procedures

Het is me gelukt en ik heb vlot een baan gevonden, maar de problemen zijn nog niet voorbij. Omdat ik maar drie dagen per week kan werken, verdien ik hetzelfde als het sociaal minimumloon maar kom ik niet in aanmerking voor toeslagen en de stadspas. Bij aanvragen hoor ik vaak: ‘je zoons moeten maar meebetalen,’ terwijl diezelfde gemeente ook hun indicaties heeft afgegeven. Mijn zoons hebben namelijk beide een beperking en daarom begeleiding nodig.

Over onder andere de Nederlandse regelgeving en de veelvoud aan procedures zullen mijn columns gaan.