Sandró

Sandró (25) is een Surinaamse jongen, grootgebracht in Amsterdam en opgegroeid in een ‘multiprobleemgezin’. Sandró zelf vindt ‘multiprobleemgezin’ een misplaatste term, vertelt hij. Dit omdat wanneer er gesproken wordt over probleemgezinnen de nadruk ligt op dat het gezin het probleem is en niet een gezin mét problemen. ‘Maar het laat wel zien hoe er vanuit de samenleving naar ons werd gekeken. Er was contact met politie, justitie en hulporganisaties. Thuis waren diverse psychische, lichamelijke en verslavingsklachten. Het leek onveilig maar zo ervaarde ik het niet’, zegt Sandró.

Traumaschrift

Toch had Sandró op 8-jarige leeftijd al last van ‘traumaschrift’. Door zijn trauma’s had Sandró moeite met schrijven en hierdoor kwam hij moeilijker mee op school. Hij ontwikkelde leerachterstanden en dit resulteerde in opstandig gedrag. Dit opstandige gedrag werd gezien en gekoppeld aan zijn gezinssituatie. Maar Sandró werd niet geholpen met de oorzaak van dit gedrag.

Aansluiting

Toen Sandró vijftien was ontwikkelde hij een langdurige depressie. Voor de buitenwereld was dit niet te zien door zijn vrolijke, actieve en sociale houding. Maar zijn eenzaamheid, het gevoel van onbegrip en de sombere gedachten namen toe. Sandró kreeg hulp van verschillende hulpverleners, maar geen enkele hulpverlener kon aansluiten bij zijn belevingswereld. Later werd hij behandeld door een Surinaamse, mannelijke psycholoog die wel verbinding met hem kreeg. Sandró zegt dat hij van geluk mag spreken. Aansluiting is dan ook allesbepalend voor hem.

Gehoord en gezien

Dit is terug te zien in Sandró’s werk als sociotherapeut. Hij probeert altijd aan te sluiten bij de belevingswereld van zijn patiënten. Dat dit lukt wordt door hen bevestigd. Zij voelen zich gehoord en gezien.

De persoon centraal

Sandró ervaart nog te weinig aansluiting in de ggz. Hij signaleert dat het probleem vaak meer aandacht krijgt dan de persoon achter het probleem. Het centraal zetten van de persoon vindt Sandró een van de belangrijkste aspecten van kwalitatieve zorg. Dit is ook terug te zien in hoe Sandró in het leven staat: individuen ‘echt’ zien. Classificaties en diagnoses ziet Sandró als informatiebronnen, in plaats van als labels. Iedereen verdient een hulpverlener die kan aansluiten bij jou en jou echt ziet.

Maatwerk

Via Team GeestKracht vraagt Sandró hier kritisch en met humor aandacht voor. ‘Maatwerk vind ik belangrijk: aansluiten bij de persoon en zijn belevingswereld.’